- miraculo
- mīrācŭlum, i, n. [id.], a wonderful, strange, or marvellous thing, a wonder, marvel, miracle; wonderfulness, marvellousness (class.; syn.: prodigium, portentum): miracula, quae nunc digna admiratione dicimus, antiqui in rebus turpibus utebantur, Paul. ex Fest. p. 123 Müll.:II.
portenta et miracula philosophorum somniantium,
strange and wonderful imaginations, Cic. N. D. 1, 8, 18:adiciunt miracula huic pugnae,
relate wonderful things, Liv. 2, 7:esse miraculo,
to be wonderful, to excite wonder, id. 25, 8:arbor digna miraculo,
singular, curious, Plin. 12, 1, 5, § 9:in quae miracula, dixit, Verteris?
Ov. M. 3, 673:omnia transformat sese in miracula rerum,
Verg. G. 4, 441:miraculum magnitudinis,
extraordinary size, Liv. 25, 9, 14:Euander... venerabilis vir miraculo litterarum, rei novae inter rudes artium homines,
id. 1, 7, 8:ut mors ejus majori miraculo fuerit,
Suet. Oth. 12:miracula septem,
the seven wonders of the world, Amm. 22, 15, 28.—Esp., in eccl. Lat., a miracle:facientes pene incredibilia miracula,
Lact. 4, 21:Dei,
id. 7, 9:quibus miraculis plurimi allicientur,
id. 7, 17:accidit quasi miraculum Deo,
Vulg. 1 Reg. 14, 15: nihil posse confingi miraculorum atque vitiorum, quod non ibi (in deorum genere) reperiatur, Aug. Civ. Dei, 4, 27.—Hence, adv.: mīrācŭlō = thaumastôs, wonderfully:pictus,
Plin. 34, 8, 19, § 83.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.